Des milliers des milliers et des milliers d'années
Ne sauraient suffire pour dire
La petite seconde d'éternité
Où tu m'as embrassé
Où je t'ai embrassée
Un matin dans le lumière de l'hiver
Au parc Montsouris
À Paris
À Paris sur la Terre
La Terre qui est un astre
… …
Et la main dans la main
Ils vont sans se frapper
Regardant en chemin
Si Paris a changé
Μια επιστροφή σε παλιούς μας λατρεμένους τόπους και στις παλιές περπατησιές μας είναι πάντα ένας πολύ αγαπημένος, πολύ σημαντικός προορισμός. Μας θυμίζει τα νιάτα μας, την ανέμελη άποψη μας για τη ζωή, τον μποέμ τρόπο διαβίωσης και την πάλαι ποτέ κουλτούρα μας. Έχοντας ζήσει σχεδόν 10 χρόνια από τη ζωή μας στην πόλη του Παρισιού την νιώθουμε και την αντιμετωπίζουμε με συγκίνηση και ευαισθησία ως δεύτερη πατρίδα μας. Δεν χάνουμε την ευκαιρία, όποτε εκείνη μας δοθεί, να κάνουμε αυτό το ταξίδι αναζωογόνησης, χαράς και ευεξίας. Ό,τι κι αν γραφεί παρακάτω να ξέρετε ότι θα είναι επηρεασμένο από την αγάπη που έχουμε για αυτή την πόλη, θα είναι μια εντελώς προσωπική άποψη και φυσικά λιγότερο αμερόληπτη.
Στο πρώτο μέρος της η «ξενάγηση» αφορά ένα μικρό μόνον κομμάτι από το γαστριμαργικό θέμα της διατροφής και της τροφής γενικότερα. Την μεγάλη ποικιλία αγαθών πολλές φορές μεταφερμένων από μακριά, σπανίων ή όχι, φτηνών ή ακριβών. Θα υπάρξει και μια δεύτερη συνέχεια με όσα πολλά έχω να σας δείξω για το Παρίσι και ελπίζω να ολοκληρωθεί εκεί το ταξίδι χωρίς να γίνεται κουραστικό.
Η συναίσθηση του να βιώνεις ξανά καταστάσεις και εμπειρίες, τις οποίες κάποτε είχες γνωρίσει, είναι μοναδική. Είναι σαν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο ή σαν να μην έλειψες ποτέ! Όλα να έχουν αλλάξει, όλα να μένουν ίδια, ανέγγιχτα κι αμετάβλητα από τη φθορά. Να στρίβεις στη γωνία και να πέφτεις επάνω στο αγαπημένο σου Καφέ, κρεπερί ή εστιατόριο, τον μικρό φούρνο της γειτονιάς φημισμένο για την υπέροχη γαλλική μπαγκέτα του και τα κρουασάν του, τις παλιές σου γειτονιές, τα μοναδικά κτίρια, γέφυρες, παλάτια, μουσεία, εκκλησίες, πάρκα, κήπους, πλατείες, μικρές γειτονιές. Στο Παρίσι, στην ομορφότερη πόλη του κόσμου με τις «Art Nouveau» στάσεις του μετρό που μένουν πια πολύ λίγες (μια-δυο) με την παλιά τζαμένια στέγη τους, τη σχολή σου και τις υπέροχες ατελείωτες διαδρομές και περιπάτους στις όχθες του Σηκουάνα, του ομορφότερου ποταμού της γης! Να θυμηθείς τις φορές που ερχόσουν εδώ, κοντά στην «Pont des Arts» φορτωμένη με τα μολύβια και τα χαρτιά σου για να αποτυπώσεις σε σκίτσα με χρωματιστά μολύβια ή με πενάκι σινικής την απέναντι πλευρά, όπου καθόσουν, κι αυτή να ήταν η Νότια πλευρά του Λούβρου στο χρώμα της μνήμης και της σέπιας! Φθινόπωρο ή Χειμώνα, ώστε να έχουν πέσει τα φύλλα των δέντρων για να μπορείς να βλέπεις ολόκληρο το κτίριο χωρίς να σου το κρύβουν τα φυλλώματα, εποχές που τα φύλλα έχουν στρώσει ένα κατακίτρινο χαλί στο λιθόστρωτο της όχθης κι ο αέρας τα παρασέρνει μακριά, όπως και τις αναμνήσεις…
